یونیفرم رزمی که به آن یونیفرم میدانی، لباس رزم یا لباس رزمی دفاع شخصی نیز گفته می‌شود، نوعی یونیفرم معمولی است که توسط ارتش، پلیس، آتش نشانی و سایر خدمات یونیفرم پوش عمومی برای کارهای میدانی و اهداف رزمی روزمره استفاده می‌شود، برخلاف لباس‌هایی که در مراسم و رژه می‌پوشند.
به طور کلی شامل یک ژاکت، شلوار و پیراهن یا تی شرت است که همگی گشادتر و راحت تر از یونیفرم های رسمی تر هستند. طراحی ممکن است به هنگ یا شاخه خدمات بستگی داشته باشد، به عنوان مثال. ارتش، نیروی دریایی، نیروی هوایی، تفنگداران دریایی و غیره.
در شاخه‌های ارتش، پارچه‌ها به رنگ‌های استتار، طرح‌های مخرب یا سبز، قهوه‌ای یا خاکی تک رنگ هستند تا پس‌زمینه تقریبی داشته باشند و سرباز در طبیعت کمتر دیده شود. در قوانین لباس غربی، لباس صحرایی معادل لباس رزمی دفاع شخصی در نظر گرفته شده است.
به این ترتیب، یونیفرم صحرایی کمتر رسمی نسبت به لباس رزمی دفاع شخصی خدماتی در نظر گرفته می‌شود، که عموماً برای استفاده در دفتر یا کارکنان، و همچنین یونیفرم لباس نامرتب و یونیفرم لباس کامل هدف قرار می‌گیرد.
ارتش هند بریتانیایی در اواسط قرن نوزدهم اولین کسانی بودند که از لباس های پنبه ای برای نبرد استفاده کردند. سربازان هندی اولین پارچه استتار نظامی معاصر که هدفمند ساخته شد و به طور گسترده منتشر شد، پس از جنگ جهانی اول برای نیمه پناهگاه های ارتش ایتالیا بود.
آلمان اولین کسی بود که از چنین پارچه های سرپناهی برای لباس رزمی دفاع شخصی خود استفاده کرد، و در پایان جنگ، هر دو پارچه مختلف آلمانی و ایتالیایی قدیمی به طور گسترده ای برای لباس های استتار استفاده شد.
اکثر کشورها در طول جنگ جهانی دوم، در ابتدا فقط برای واحدهای “نخبگان” و سپس به تدریج برای همه نیروهای مسلح، لباس های استتار ایجاد کردند.
